We begonnen natuurlijk niet omdat we Wit Rusland erg leuk vonden. Het was 1993, we waren ronduit anticommunist en door de wapenwedloop zeer negatief over de politiek van de Russische landen.
Wit Rusland was een onderdeel van de communistische staat USSR. We kenden het land helemaal niet, we wisten nog minder van de gebruiken.
Maar dat werd anders toen we via de kerk, op een zondagavond via
voorganger Jan den Admirant, werden geconfronteerd met het nieuws dat er een groepje Russische kinderen tussen wal en schip dreigden te komen.
Ze waren uitgenodigd omdat er veel ziektes waren in de Tsjernobyl gebieden en de Nederlandse club die het regelde had vernomen dat de mensen die de kinderen zouden opvangen ruzie hadden gekregen.
Met mijn drukke baan en jonge gezin had ik helemaal geen tijd en ik was zeker niet gecharmeerd van Russen. Als Christen wordt je wel vaker uitgedaagd, dan moet je beslissingen nemen waarvan je achteraf denkt: hoe kan dat nou?
Ik kwam thuis van de avonddienst en legde Mirjam de vraag voor of we iets moesten doen. Alle kerkenraadsleden stonden er precies hetzelfde in als ik.
Ik maakte de afspraak met mezelf dat Mirjam de knoop moest doorhakken.
Mirjam zei direct: “wat leuk, gaan we doen!”
Nooit gedacht dat er een ‘levenspad’ in het verschiet lag, waarbij we meer dan 15.000 kinderen zouden gaan uitnodigen.
Zogezegd, we regelden in 3 dagen de groep kinderen, de verzekeringen, de zekerheidstelling voor het geld en het onderdak voor 30 kinderen en hun begeleiding. Ze kwamen binnen 3 weken.
Toen de landelijke leiding, Bert Dorenbos (o.a. oprichter van EO en Schreeuw om Leven) doorkreeg dat we zo goed konden organiseren, maakte hij mij landelijk coördinator van alle bestaande initiatieven.
Het contact met Wit Rusland was ontstaan uit de vredesbewegingen.
De roep om hulp was heel groot.
SRK Bestuur anno 2018
Jan Stoeten, Jannes te Velde,
Henk Kerssies, Bas Hansma en
Klaas Koops